அவ்வளவு தானா
ஒருசாவிக்கொத்தின் சரித்திரம்?
சாவிகளை எளிதில் தொலைப்பதே என் வழக்கம்...
முதல் நாள் பணியில்ஒற்றைச் சாவி ஒன்று கைக்கு வந்தது..
அலுவலக அலமாரிச்சாவி...
கைப்பையின் இண்டுகளில் அதுஒளிந்து விளையாடியதால்
பொம்மை சாவிக்கொத்து ஒன்றைப்
புதியாய் வாங்கிஇணைத்து வைத்தேன் சாவியை...
சாவிக்கொத்து பொம்மைமூக்கை தொட்டால் அழும்
காதைத்தொட்டால் சிரிக்கும்...
அந்த வாரம் வீட்டின்சாவியும், கொத்தில்...
அதற்கடுத்த மாதங்களில்
இன்னும் சில சாவிகளை இணைத்துக் கொண்டு
கொழுத்துப் பருத்ததுசாவிக்கொத்து...
இரண்டு வருடமாய் இதுவரை தொலையவில்லை...
ஒரு நாளும் எடுத்து வரநானும் மறந்ததில்லை...
போரடிக்கும் நேரங்களில்
பொம்மையுடன் பேசிக்கொண்டிருப்பேன்...
இன்று கடைசிநாள் வேலை...
இனி தேவைப்படாது சாவிக்கொத்து....
அரை டஜன் சாவிகள்...
கனமாய் கனக்கிறது கையில்...
என்ன செய்வது சாவிகளை?
நாடு விட்டு நாடு கொண்டு சென்றால்,
பூட்டைப் பிரிந்த சாவிகள் புலம்பாதா?
சாவிக்கொத்து பொம்மை
மூக்கைத் தொட்டவுடன் சத்தமாய் அழுகிறது
சாவிகளின் பிரிதலை எண்ணி...
எது என் மனதைத் தொட்டது...
மனதுக்குள் ஏன் அழுகிறேன் நான்?கனக்கிறது...
சாவிக்கொத்தும்...என் மனமும்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக