இன்னும் மிச்சம் இருக்கிறது

இன்னும்இருக்கிறது...
பேச மிச்சம்...
உன் மார்புச் சூட்டின்
வெப்பம் கொடுத்த கதகப்பில்
ஓயாது பேசும் வாய்...
உன் கைத் தலையணையில்
கண்கள் தாமாக செருகும்வரை
தீர்ப்பதில்லை பேச்சை உதடுகள்...
தூக்கத்திலும்
உம் கொட்டும் உன் உதடுகள்...
நான் பேசிய மிச்சம்
என் கனவுகளில்நீ பேசுகிறாய்...

காத்திருக்கிறது மலை

வருமா மீண்டும் ஒருமுறை
அந்தப் பொழுதுகள்,
நீண்டு நெளிந்திருந்த மலைப்பாதை வளைவில்,
பனிகொட்டும் பகல்வேளையில் கைகோர்த்து திரிந்த காலம்,
பைன் மரக்கூம்புகளையும் வாடா மஞ்சள் மலர்களையும்
தேவையே இல்லாமல் சேகரித்தோம்...
குளிர்காற்றில் வெறும் வாயால்பனி புகைத்தோம்...
தேயிலைச் சரிவுகளில்கால் கொள்ளாமல் ஓடித் திரிந்தோம்...
இப்போதும் பைன் மரம்கூம்புதிர்க்கிறது...
மஞ்சள் வாடா மல்லியும் மலர்கிறது...
தேயிலையும் துளிர்க்கிறது...
நீயும் நானும் மட்டும்மாறிப்போனோம்..
நீ உன் கணிணியுடனும்
நான் பிள்ளைகளுடனும்..
ஏக்கத்துடன் காத்திருக்கிறது
மலை...

ஒரு பிடிச் சிரிப்பு

மூடிய கையில் சிறைப்படுத்தி வைத்திருக்கிறேன்...
என் மகனின் ஒருபிடிச் சிரிப்பு...
அவ்வப்போது திறந்து பார்த்து,
அது தப்பித்து போகுமுன்படக்கென்று மூடிவிடுவேன்...
அவனைப் போல குறும்பு,அவன் சிரிப்பும்...
ஒரு இடத்தில்அடைத்து வைத்தல் கடினம்...
இன்று வேலை முடியும் வரை..,
கைக்குள் சிரி மகனே...
வீடு வந்ததும்...
கை கொள்ளாச் சிரிப்பைஅள்ளிப் பூசிக் கொள்கிறேன்....

ராமன் குறித்த நிபந்தனைகள்

வில்லொடிக்க வேண்டாம்...,
அசுர வதை புரிந்து
ஆண்மை நிரூபிக்கத் தேவையில்லை...
நெடு நெடு உயரமும்
நெல்லிக்காய் நிறமும் கூட வேண்டாம்...
மாயமான் தேடிஅலைய விடமாட்டோம்...
காப்பி சீப்பியபடிபஜ்ஜி சொஜ்ஜி சாப்பிட்டபடி
பதறாமல் பெண் பார்க்கலாம்...
வனவாசம் அழைத்தாலும்வரத் தயார்...
முன்நெற்றி முடி மட்டும்
வெள்ளையாய்ப் போக
முப்பதை நெருங்கிறது வயது...
தளர்ந்து போனது ராஜகுமாரன்,
ராமன் குறித்த நிபந்தனைகள்...

நாடோடிகளின் சாவிக்கொத்து

அவ்வளவு தானா
ஒருசாவிக்கொத்தின் சரித்திரம்?
சாவிகளை எளிதில் தொலைப்பதே என் வழக்கம்...
முதல் நாள் பணியில்ஒற்றைச் சாவி ஒன்று கைக்கு வந்தது..
அலுவலக அலமாரிச்சாவி...
கைப்பையின் இண்டுகளில் அதுஒளிந்து விளையாடியதால்
பொம்மை சாவிக்கொத்து ஒன்றைப்
புதியாய் வாங்கிஇணைத்து வைத்தேன் சாவியை...
சாவிக்கொத்து பொம்மைமூக்கை தொட்டால் அழும்
காதைத்தொட்டால் சிரிக்கும்...
அந்த வாரம் வீட்டின்சாவியும், கொத்தில்...
அதற்கடுத்த மாதங்களில்
இன்னும் சில சாவிகளை இணைத்துக் கொண்டு
கொழுத்துப் பருத்ததுசாவிக்கொத்து...
இரண்டு வருடமாய் இதுவரை தொலையவில்லை...
ஒரு நாளும் எடுத்து வரநானும் மறந்ததில்லை...
போரடிக்கும் நேரங்களில்
பொம்மையுடன் பேசிக்கொண்டிருப்பேன்...
இன்று கடைசிநாள் வேலை...
இனி தேவைப்படாது சாவிக்கொத்து....
அரை டஜன் சாவிகள்...
கனமாய் கனக்கிறது கையில்...
என்ன செய்வது சாவிகளை?
நாடு விட்டு நாடு கொண்டு சென்றால்,

பூட்டைப் பிரிந்த சாவிகள் புலம்பாதா?
சாவிக்கொத்து பொம்மை
மூக்கைத் தொட்டவுடன் சத்தமாய் அழுகிறது
சாவிகளின் பிரிதலை எண்ணி...
எது என் மனதைத் தொட்டது...
மனதுக்குள் ஏன் அழுகிறேன் நான்?கனக்கிறது...
சாவிக்கொத்தும்...என் மனமும்.

அன்றும்...இன்றும்!

கைகளில் கிட்டிய போதே
உதிர்ந்தது இதழிதழாய்...
எனக்கென நீ பறித்து
நான் பாடம் செய்த செம்பருத்தி...
அன்று பறிக்கும் போது...,
கல் தடுக்கி
உன் நகக்கண் பெயர்ந்தது...
இன்றுஇதழ் உதிரும் நேரம்
நீ தடுக்கி...நான் பெயர்கிறேன்

எஞ்சிய சாட்சிகள்

தந்தையும் தாயும்
கொஞ்சிக் குலாவிய,
காதல் இதமாய்வழிந்து,
இன்னும்மிச்சமிருக்கிறது
எஞ்சியசாட்சிகளாய்
நானும் காற்றும்
வளைய வருகிறோம்
வீடு முழுக்க...

பட்டாம்பூச்சி

என்னவள் உன்னால்மட்டுமே முடியும்...
உன் சிரிப்பினைபட்டாம்பூச்சிகளாக்கி
நகரெங்கும் பறக்கவிட,
உனக்கு பிடித்தவரின்
தோளில் மட்டும் அமரும் அனுமதியுடன்...
எனக்கான பட்டாம்பூச்சி
என்மேல் அமரும் போது
நானும் இறக்கை முளைத்து
பறக்கத் தொடங்குவேனாயிருக்கும்...!!
என் வாழ்க்கையும்
வண்ணம் பூசிக்கொள்ளுமாயிருக்கும்!!!
நினைவு இனிக்கும் அதே நேரம்
காத்திருத்தல் கசந்து வழிகிறது...
சீக்கிரம் வரச்சொல்லேன்
பட்டாம் பூச்சியை....

ஸ்பரிசம்

ஸ்பரிசம்...
நெருப்பின் ஸ்பரிசம்..
விரல் நுனி தொட்டமுதல் ஜ்வாலை நீ...
மெல்ல படர்ந்து,
குளிரக் குளிர எரித்துச் சென்றாய்...
முழுதாய் எரிந்ததும்
எஞ்சியவை கரைக்க
நீராய் மாறி சுழித்து ஓடினாய்...
உன்னுள் கரைந்து,
மேகமாய் மாறி
உலகமெல்லாம் காதல் பொழிந்து...
பயிராய் முளைத்தெழுவோம்...
உன்னாலும், என்னாலும்
காதலாலும் ஆனது உலகு!!!

பரிசுப்பொதி

மனம்...
நான் விட்டுச்செல்வதாக நினைப்பவைகளை
அழகான பரிசுப்பொதியிலிட்டு
வண்ணரிப்பன் கட்டி
ஒருமூலையில் ஒதுக்கி வைத்துள்ளதுபாதுகாப்பாய்...
என்றேனும் நான் பிரித்துப் பார்க்கக்கூடும்..
என்ற நம்பிக்கையில்,
பிரிக்கையில் எப்படி உணர்வேன்?
பரிசு பெற்ற மகிழ்ச்சி இருக்குமா?
இழந்து போனதன் துக்கம் மிஞ்சுமா?
எதுவாயினும் ஏற்றுக்கொள் என்மனமே...!!!

மனதும் குப்பைக்கூடையும்

தினசரி கிழிக்கும்,
ஒவ்வொரு நாளும்
கழிந்து போன கிழமை நினைவுகள்..,
கசக்கிச் சுருட்டிய
காகிதக் குப்பையாய்..
கிழித்துப் போட்ட தினசரிகளாலும்
ஒதுக்கி வைத்த நினைவுகளாலும்
நிறைந்து வழிகிறது
குப்பைக்கூடையும்,மனதும்...!

ஆதலினால் காதல் செய்வீர் குயில்களே

மலர் தாங்கிமோனத்தில் இருக்கும்
வேப்பமர எதிரெதிர்க்கிளைகளில் குயில்கள் இரண்டு
...கூகூ... இது ஆண்குயில்
குக்கூ...பெண்குயிலோ
சடசடத்து அருகில் அமர்ந்து
இறகு கோதி காதல் செய்யதடை ஏதுமில்லை...
ஆனாலும் கிளைத்தூரம் விட்டு
மொழி பேசி கனிந்து வழியும் காதல்...
கூடிக் கலக்கும் தருணத்தை விட
கூவி பேசும் தருணம்...சொட்டி வழியும் காதல்...
மரமெங்கும் நிறைந்து படர்ந்து....
என்னிலும் அலையலையாய்
எதையோ எழுப்பும்...குயில்களே...
ஆதலினால் காதல் செய்வீர்...!!!

உலகக்கருத்துகளுக்கு உதைபந்தாய் நான்

காப்பாற்று...
தொலைந்து போகிறது...
சட்டென்று படியிறங்கிமழை நனைவதோ,
சோறு வைக்க காக்காவை கத்தி அழைப்பதோ...,
நீர் சொட்டும் கூந்தலுடன்
மொட்டைமாடி புத்தகங்களோ...,
அலட்சியமான சைக்கிள் சவாரியோ...,
இவற்றிற்கான சாத்தியங்கள் மெல்லக்குறைய...
உலகின் கருத்துகளுக்கு
உதை பந்தாய் நான்...
கவிதையே காப்பாற்று...
என் குழந்தைமை
மெல்ல கூக்குரலிட்டுஅழுது மடிவது...
உன் காதில் கேட்கிறதா?

எல்லாமும் இன்னும் இருக்கின்றன

நம் பள்ளிக்குச் வருகிறேன்
இன்று இருக்காது அவைகள் எல்லாம்
என்ற எண்ணத்துடனேயே

நாம் நின்று பேசியபுங்கை மரமும்...
இருவர் சைக்கிளும் உறவாடிய நிறுத்துமிடமும்,
பிள்ளையார் கோயில் கருங்கல் மேஜையும்,
என் பெயர் கீறியஉன் வரிசை பெஞ்சும்...
உன் மணியான எழுத்தில்தேதி,கிழமை தாங்கியகரும்பலகையும்....
பிள்ளைகளுடன்பள்ளி செல்லும் இந்நாள்...

சாக்பீஸ் துகளால் கேசம் வெள்ளையாக்கிச்
சிரிக்கும் என் பிள்ளையும்...
என்னைப்போலவே
நந்தியாவட்டைபறித்து எறிந்து விளையாடும்
உன் மகளும்....

நலம் விசாரித்து மலர்ந்து விரிந்த
நம் கண்கள்பிரதிபலிக்கின்றன...
உன் குடும்பத்தின் மீதானஎன் வாத்சல்யம்...
என் வாழ்வின் மீதான உன் அக்கறை...
இந்த கணம் நாம் விட்டுச் சென்றஎல்லாமும்
அப்படியேஇருப்பதாய் உணர்கிறேன்...

மன்னிப்பு

எழுத்துகள்...
விடாது துரத்தும்
கறுப்பு பூதமாய்...
என்னைக் காட்டிலும்
அதிகப்பிரசங்கிகள்
என் எழுத்துகள்...
ஏதேனும் ஜாலம் காட்டிவிடும்முனைப்பில்
எதையாவது உடைத்துப் போட்டுவிட்டுமண்டியிடும்...
வேறென்ன செய்ய...?
ஒவ்வொருமுறையும்
எழுத்துகளின் சார்பில்
மன்னிப்புக் கோருவதைத் தவிர...

மன மறைவுப் பகுதிகள்

எனக்காக இதைத் செய்வாயா?
எனக்கான பாதைகளை நெறிப்படுத்தி இருந்தாய்...
இருபுறமும் செழித்தபுற்களுடன்,
சலசலக்கும் நீரோடை
வெயில் துளைக்கா ஒற்றையடிப்பாதை
அருமையான சூழல் என்று
அறிமுகப்படுத்தியே வைத்திருந்தாய்...
என் மனமோ நெடிதுயர்ந்த
மலைக்குப் பின்நீட்டி நிற்கும்
பாறைசரிவின்மறைவுப் பகுதியிலே
நாட்டம் கொண்டிருந்தது....
ஒவ்வொரு முறையும்...
பசும்புல் தந்து
வயிறு நிறைக்கும் எனதருமை ஆயனே...
ஒரு முறையேனும் என்னைத் தவறவிட்டுவிடு...
என் மனதின் மறைவுப் பகுதிகளை
நிரப்பிக் கொள்ள...!!!

எட்டிப்போ எச்சரிக்கிறேன்

எப்போதும்
உயர உயரப் பறக்க ஆசை
மகிழ்ச்சியும்,அன்பும்நிறைவும், அமைதியும்
ஊதிக் கட்டிய பலூனாய்...
இலக்கின்றி பறக்கின்றேன்...
இன்னும் மேலே...மேலே...
வாழ்க்கைக் காற்றும்
எனக்குச் சாதகமாய்...
சந்தோச அலையலோடு
இலக்கு நோக்கி பயணம்...
அகந்தைப் பறவை,
போகிற போக்கில்கூரிய அலகால்...
குத்தித் துளைக்க நானா கிடைத்தேன்...???
உனக்கான ஆள் நானில்லை
எட்டிப்போ எச்சரிக்கிறேன்...

சத்தம் போடக்கூடாது

சத்தம் போடக் கூடாது...
கவிதைக் குழந்தை பிரசவிக்கும் நேரமிது...
அழுதபடி பிறக்குமா?
சிரித்தபடி பிறக்குமா?
கைகளைப் பிசைந்தபடி...காத்திருக்கிறேன்...நான்...
தாயும் தந்தையுமாய்
இரட்டைச் சுமை என்மீது...
நானே சுகித்து நானே சுமந்து...
பிள்ளை பெற்றுதெருவில் இறக்கி விடுகிறேன்...
அள்ளி அணைத்து
கன்னம் தடவிக்கொஞ்சி கையிலேந்தி..
மெல்ல மெல்ல
சீராட்டி வளர்க்கிறது உலகம்
பிள்ளையுடன்...தாயையும் சேர்த்து...

பரண் பொழுதுகள்

பரண்களில் தேடிய பொழுதுகள்
வீணாய்ப் போனதேயில்லை...
ஒட்டடைப் பூச்சூடிய
கால் உடைந்த மரப்பாச்சியோ...
இன்னும் அழியாத ஆவண்ணாவுடன்
முதல் வகுப்பு சிலேட்டோ
இறந்து போன தாத்தாவின்
முனை மழுங்கிய கைத்தடியோ...
தங்கையுமாய் நானுமாய்
சண்டையில்சேதப்படுத்திய பிரம்புக் கூடையோ....
தேடச்சென்றது..
கிடைக்கவில்லையெனினும்
இதுவரை தொலைத்ததெல்லாமும் கண்முன்னே
பரண் விட்டிறங்கும் பொழுதுகள்
சுகமானவை....
கனமானவை...

படுக்கை விரிப்புகளுடன்

மெத்தை விரிப்பு
தலையணை உறை
எங்கெங்கும்...உன் பிரத்தியேக வாசம்...
உருவி துவைக்க இடுகையில்
ஒரு நொடியேனும்உதடு புன்னகைக்கும்,
உன் ஸ்பரிசம் நினைத்து,
நாளையோ,
பிரிவு பரிசளித்துப் போகும்
உன் வியற்வை மணமில்லா படுக்கை விரிப்புகள்...,
முற்றிலும் கசங்காமல்..
உயிர் அலசி உணர்வு பிழிந்து
தனிமை வெறுமையில்காயத் தொடங்குகிறேன்...
நானும்...படுக்கை விரிப்புகளுடன்..!!!

மட்டும்கள்

மட்டும்
இதுமட்டும்
அதுமட்டும்
இவைமட்டும்
அவைமட்டும்....என்றின்றி...
நெற்றிப்பொட்டில் சுடர் நிற்கும் வேளை
எனை மறைத்த மட்டும்கள்
ஒவ்வொன்றாய் விலக
எவ்விடமும் பரவி விரிந்து
எம்மட்டும் நானே
உலகெலாம் நானே..
ஜோதிமயமாய்....
இனி போதும் இது மட்டும்...

நீயும் சுயம்புதான்

சுயம்புவாய் யான் மட்டும்...
நினைக்கும் போதே
மனதின் கர்வம்மண்டையில் அறைகிறது..
யாரிங்கு சுயம்பு...?
புதைந்து எழமண் மாதா...
எழுந்து நனைய மழை மாதா...
சுட்டு வடிக்கசூரியன் உதவி..
.உள்ளே திறக்ககாற்றுச் சாவி...
கூப்பி வணங்கமுடிவற்ற ஆகாயம்...
ஐவரும் எம்மைஅனுப்பி வந்த இடம்..
முளைத்தெழும் காலை
சுயம்புவென்றால்...சிரிக்கின்றன பூதங்கள்...
சிரிப்புக்கு பயந்துஉள்ளே ஒடுங்குகிறேன்...
அணைத்துச் சொல்கின்றன...
,உலகச் சுயம்பில் ஒரு துளி நீயென்றால்
நீயும் சுயம்புதான்....

காதல் மொட்டு

மொட்டுகளிம் சென்று
முதல் வேலையாய்க் கேட்பேன்
எப்போது மலர்வீர்?
முதல் பனித்துளிதரை தொடும் போதா?
பட்டாம்பூச்சியின் முதல்ஸ்பரிசம் பட்டா?
கதிரவனின் ஒற்றைக்கதிர்உம் மீது படும் போதா?
தெற்கத்திக் காற்று தடவும்வினாடிப்பொழுதிலா?
எப்போதடி மலர்வீர்?சொல்லுங்களேன்...ம்ஹீம்..
.இன்று வரை சொல்லவேயில்லை...
அருகிருந்து கவனிக்கும்பொழுதுகளில்
மலர்ந்ததே இல்லை
கவனம் தவறும் விநாடிப்பொழுதில்
சில்லென்று சிரித்து...பூத்து விடுகிறது...
ஒவ்வொருமுறை மொட்டுகள் எனை ஏய்க்கும் போதும்....நினைவுவருகிறது...
மொட்டுகள் போலவே தந்திரம் மிக்க உன்காதலும்....

நினைவுச் சிறுவாடு

சிறுவாடாய் என்னை
உன்னுள் சேமிக்கிராய்
கஞ்சன் இறுக்கிய காசாய்
நானும் சேமிக்கிறேன்
சேர்ந்திருந்த நினைவுகளை...
உன் கை கோர்த்து
நினைவுச் செலவு செய்ய...ஆசைதான்,
செலவு செய்யச் செய்ய
சேர்ந்து போகும் நினைவுகள்,அதிசயம் தான்...
உண்டியல் தாளாமல்
உடையும் பொழுது
சிந்தித் தழும்பும்நினைவுச் சில்லறைகள்
செல்லாவதியாகிப் போகுமோ...
என்னவோ தெரியவில்லை
இருந்தாலும் விடாது சேமிப்போம்.....வா...

ஒரு நொடியாவது???

பேப்பருடன் அமர்ந்தால் மணி ஏழு
டைனிங் டேபிள் முன் என்றால் எட்டு
ஷூவுக்குள் நுழைந்தால் மணிஒன்பது...
டீ குடித்துக் கொண்டிப்பாய் பத்து மணிக்கு...
தயிர் சாதம் புளித்திருக்கக் கூடாது ஒரு மணிக்கு...
வேலை அதிகமாய் இருக்குமோ மூன்று மணி...
பைக் ஹார்ன் கேக்கும் இப்போது ஐந்து மணி...
என் நாள் முழுவதும் ஓடுகிறாய் நீ, நிமிடங்களாய்....
உன் நாட்பொழுதின் நினைவில்...நான் நின்றேனா...
ஒருநொடியாவது?

உடனே அனுப்பு

செய்க தியானம்...
குரல் கேட்டு புறப்பட்டேன்,
குளிர்நீர் குளியல்
குருவுக்குக் பூ
அமர விரிப்பு
ஆசன அமர்வு...
எல்லாம் அற்புதம்
அருமையான யோககாலம்,
எல்லாம் முடித்து மனதை தேடுகிறேன்...
கிடைத்த பின் தான் என்னைத் தேட முடியும்...
உன் கைக்குட்டை மடிப்பிலோ
கண்ணாடி விளிம்பிலோ
சுருள்முடிப் புதரிலோ
கருப்பு வண்ண காலணியிலோ
எங்கேனும் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் என் மனம்
உடனே அனுப்பு...நான் தியானத்தில் இருக்கிறேன்...!!!

எடுத்தெறிய மனமில்லை

பாம்பொன்று உரித்தெறியும்
சட்டையைப் போல
மெல்ல உரிகிறதுநினைவுகள்...
பாம்புச்சட்டை வெதுவெதுப்பு
நாசி தொடும் வினோத நெடி
இன்னும் எஞியிருக்கும் பளபளப்பு
ஏனோ சட்டையை
எடுத்தெறிய மனமில்லை
மெல்ல பத்திரப்படுத்துகிறேன்...

பாவம் தேவதைகள்

பறக்கும் தேவதைகள்
நடந்து பார்த்ததில்லை...
கால்பாவாத தேவதைபோல
வான் வெளி தாண்டியும்
அலையும் கவிதைகள்...
என்றேனும்,
ஒற்றை நட்சத்திரம் மட்டும்
ஒளிரும் ராத்திரியின் நிசப்சத்தில்
மொட்டைமாடி தரைக்குளுமை
முதுகுணரும் அந்த வேளை
தென்னைமர நிழல்
இருட்டின் நிறத்தில்
என் மீது கவிந்திருக்கும் கவின்பொழுது
விரித்து வைத்த என் கவிதைபடித்து விட்டு...
நின்று ஒருநிமிடம் பார்த்துவிட்டு
புன்னகை வீசிச்செல்லுமொரு தேவதை,
கண்ணில் ஆதங்கத்துடன்...
பாவம் தேவதைகள்...!!!
பறந்து கொண்டே இருக்க வேண்டியிருக்கிறது!

ரௌத்திரம் பழகு

கோபம் கொள்வதுமில்லை
ஒரு பொல்லாப்புமில்லை...
என்ற சங்கல்பத்துடன்
கண்விழிக்கும்
நாட்பொழுதுகளின் அஸ்தமனத்தில்
கண்ணிமையோர கரிப்புகள்
தவிர்க்க முடியாதவைகளாய்...
அறிவுறுத்திச் செல்கின்றன
"ரௌத்திரம் பழகு"

தோற்றுத்தான் போகிறேன் எப்போதும்

போராட்டங்கள்...
சாமான்யப்பட்டதல்ல...
புழுதியில் கோலியாடும்சிறுவருடன்
குதித்தோடதுடிக்கும்...
பாடல் கேட்டவுடன்
பரபரத்து ஜதிபோடும்...மழைநேரபின்னிரவில்
தெளிந்த சேற்றில் கல்லெறியும்...
நாற்புறம் திறந்த மொட்டைமாடியில்
போர்வையின்றி உறங்கிப்போகும்...
அக்கம்பக்கம் என்ன சொல்லும்
என்று அடக்கி வைக்கிறேன் அவ்வப்போது...
இரும்புக்கதவுக்கும் என்மனதுக்குமான
போராட்டம் சாமான்யப்பட்டதல்ல....
கதவு விளிம்பில் மனம் நசுக்கி
இருகை தூக்கி
தோற்றுத்தான் போகிறேன்எப்போதும்....

என் கவிதையே

போகிறாய்..அவ்வப்போது...
சொல்லிக் கொள்ளாமலே...
நானும் தேட முயற்சிப்பதே இல்லை...
பிரபஞ்சப் பெருவெளியில்உன்னைத் தொலைந்து போகவிடுகிறேன்...
மிகச் சரியாய் வந்து விடுவாய்...
உன் மடியில் முகம் புதைத்து
நான் அழக் காத்திருக்கும் தருணங்களில்...
நான் ஆசுவாசம் அடைந்ததும்என் அமர்களம் தாங்காமல்மீண்டும்தொலைவாய்..
என் கவலைக்காலங்களை
எப்படி சரியாக கண்டுகொள்கிறாய்
கண்ணீர் கரிக்கும் கவிதையே!!!

ஞானம்

ஞானம் கிடைத்தபோது
நான் நான்கே மாத குழந்தைதானாம்...
பசித்தால் கூடபதறி அழ மாட்டேனாம்...
பால் ஆற்றும் சத்தத்திற்கேற்ப
கால் உதைத்து களித்திருப்பேனாம்...
தாத்தா சைக்கிள் கிறீச்சிடுவதைசரியாய் கண்டுபிடிப்பேனாம்...
தொட்டி நிழலாடுவதை பார்த்தால்கை கொட்டிச் சிரிப்பேனாம்...நான்...ஞானக்குழந்தையாம்...
சொல்லும் போதே...,
பொக்கைவாய் முழுக்கபெருமை பொதிந்து போயிருக்கும்...
பாட்டி காலத்திய "ஞானம்"எத்துணை எளிமையானது பாருங்களேன்!

கனாக்காலம்

எக்காலம் இது...?
மேகமும் சூரியனும்ஓளிந்து விளையாடும்
பகல்பத்து மணிப்பொழுது!
வானொலியில் ஓயாது
வாயடிக்கும் பெண்குரல்...
கழனிப்பானையில் தலைவிட்டுக் கவிழ்க்கும்
பக்கத்துவீட்டுப் பசு...
சமையலுக்காக ஆயப்பட்ட
கீரைமிச்சங்கள் சிதறிய முற்றம்...
அவசரம் ஒன்றும் இல்லை
ஆற அமர பேச நிறைய இருக்கிறதுஎதிர்வீட்டுப் பாட்டியுடன்...
இது என்ன காலம்?
அள்ளிப்போட்டுக் கொண்டு
அலுவலகம் செல்லும் பெண்களின் கனாக்காலம்!!!

பிரகாரப் பதுமைகள்

கன்னிகளாகவே பிறந்து
முதுமை காணாது
முதுகு கூனாது
தோல் தளராது
கட்டு குலையாது
நரை திரை இல்லாது
சிரிப்பும் மாறாது
வாழ்வாங்கு வாழ்கின்றன..
பிரகாரப் பதுமைகள்...

நீ தூங்கிவிடாதே

கிழிந்திருந்த பாயின்கோரையை கைகள் திருக,
உன் இடுப்பில் என் கொலுசுக்கால்கள்...
குசுகுசுவென எனக்குமட்டும்கேட்கும் மொழி பேசும் உன் உதடுகள்...
ஆச்சர்யம் விரித்துப் போகும்விழிகள் இருட்டிலும் பளபளக்கும்...
எந்த வினாடி தூக்கக்கிணற்றுக்குள்தவறி விழுந்தேன்
என்றஞாபகம் இருக்காது...
விடியலில்...கதையின் மீதிகேட்டால் செல்லமாய் அதட்டுவாய்...
எனக்கான உலகத்தை சிருஷ்டித்துஒரு கதை சொல்லேன்...
உன் மூக்குப்பொடி வாசத்துடன்
முந்தானை பிடித்து நிம்மதியாய்...தூங்க விரும்புகிறேன்...
நான் வருவதற்குள்நீ தூங்கி விடாதே....என் செல்லப்பாட்டியே...

தெரிந்திருக்கப்போவதில்லை

வாய் பிளந்து இரைக்காகக்காத்திருக்கும்
குருவிக்குஞ்சுகளுக்கோ,
தளை அறுத்து தாய்மடிமுட்டும்
செவலைக்கன்றுக்கோ,
மோவாயில் பால்தடத்தோடுகிறங்கிக்கிடக்கும்
மூன்றுமாதக்குழந்தைக்கோ,
தெரிந்திருக்கப்போவதில்லை...,
இன்னும் ஐந்துநிமிடத்தில்
அங்கே கண்ணிவெடியொன்று வெடிக்குமென்று....

கதவைத்திற

காத்திருக்கக் கூடும் இன்னும்,
என் விரல் தொட்டுப்பறந்தவண்ணத்துப்பூச்சியும்,
என் விழிதொட்டுக்கலைந்தவானத்து மேகமும்,
என் முகம் தழுவிப்போனமுன் பனிக்காற்றும்...
உன் வாசலில் இன்னும்
என் காதலைச் சொல்ல
கால் வலிக்க காத்திருக்கக்கூடும்
கதவைத் திற தயவு செய்து...

பாட்டி உனக்காக

உனக்காக இடிக்கும் வெற்றிலையில்
எனக்காக எப்போதும் ஒரு பங்கு...
ஒவ்வொருமுறையும் மழைநனைந்த
என்னைத் துவட்டும் சேலைமுந்தானை...
குளிக்குமுன்னே காத்திருக்கும்
மைகோதியும்மணக்கும் சாம்பிராணி புகையும்...
மணிப்பொழுதாயினும அசையமாட்டாய்..
மடிதூங்கும் நான் அசங்கக்கூடாதாம்...
பாட்டி,உன் மேல் எனக்குக் கோபம்...!!!
பொக்கைவாயும்,புரையோடியகண்ணும்
போட்டி போட்டு அன்பைப்பேச...
உன் அன்பைப்பற்றி எழுதும் எல்லாமும்
தோற்றே போய்விடுகிறது போ....

இன்னும்?

உன் குழந்தைக்கு நீசோறூட்டுகிறாய்...
என் மகனுக்கு பந்து பொறுக்குகிறேன் நான்...
உன் வீட்டிலும்
என் தெருவிலும்
ஒரே நேரத்தில் ஒலிக்கிறது...
நீயும் நானும் சிலவருடம்முன்சேர்ந்து ரசித்த பாடலை...
கையெடுத்த கவளமும்...எறிய எடுத்த பந்தும்...
தாமதிக்கும் கணத்தின் கனம்..
இன்னும் நம் காதல்,
எங்கோ இந்த பிரபஞ்சத்தில்இருப்பதை
சொல்லாமல் சொல்கிறது.

மெல்லென ஒரு தூறல்

தடவையாவது பெய்தே தீரவேண்டும்
ஒரு கடுங்கோடையானாலும் சிறுதூறல்..,
நான் வைத்த செடியில்இன்னும் பூக்காத பூவின் கோரிக்கை..
வானவில்லே பார்த்தறியாதகுட்டிமகனின் ஏக்கம்...
செய்து வைத்த காகித கப்பலைஎன்ன செய்வதென்ற குழப்பம்...
மழைத்துளியை ஸ்பரிசித்திராதநேற்றுஜனித்த பூனைக்குட்டி...
இவர்களின் பிரதிநிதியாய்கேட்கிறேன்..
எனக்காக,
மெல்லென தூறல்போடுவானமே நீ ஒரு தடவை!!!

விடை தெரியாக் கேள்வியே

பொழுது போகாமல் நான் இருந்த நேரம்
நீ என் அருகில் வந்தாய்...
எப்போதும் போலகண்ணாமூச்சி விளையாட அழைத்தாய்...
என் கண்ணைக் கட்டி விட்டு
குறுக்கும் நெடுக்குமாய் ஓட ஆரம்பித்தாய்...
என்னைப் பிடி என்று சொல்லி விட்டுமுன்னேற ஆரம்பித்தாய்
திடிரென உணர்ந்த அமைதியால்
திடுக்கிட்டு கட்டை அவிழ்த்தேன்.
திசை தெரியா இருட்டில்வழி தெரியா இடத்தில்
என்னை தனியாய் விட்டு விட்டு
மாயமாய் மறைந்திருந்தாய்...
அங்கிருந்து ,மீண்டு வருவதற்குள்
மாண்டு விடக் கூடும் என்றே பயந்தேன்...
தட்டுத்தடுமாறி தப்பித்து வந்து விட்டேன்...
எனக்குத் தெரியும்மீண்டும் நீ வருவாய்...
விளையாட அழைப்பாய்...
விடை தெரியாத கேள்வியே...அடுத்தது என் முறை...
உன் கண்ணைக் கட்ட
கருப்புத் துணி தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்...

காலக் குயவன் கைகளில்....

கொஞ்சம் கிடைத்தது காலக் குயவன் கைகளில்

பானை செய்ய உத்தேசித்தான் முதலில்,

மண்ணை மிதித்து,

மனதுபோல வந்தவுடன்சக்கரத்தில் இட்டு சுற்ற ஆரம்பித்தான்

வாழ்க்கைச் சக்கரம் சுற்ற ஆரம்பித்தது..

குயவனின் கைகள் வனைய ஆரம்பித்தது...

சக்கரம் சுற்றச் சுற்ற..மண்ணுக்குக் கிலி எடுத்தது...

மண்ணின் மனது தட்டாமாலை சுற்ற ஆரம்பித்தது,

உயிர் போகும் வேதனை உணர ஆரம்பித்தது,

குயவனும் விடாது வனைந்து கொண்டிருந்தான்...

பயத்தில் கூக்குரலிட்ட களிமண்சடுதியில் சமாதானமாகி,

சுற்றோட்டத்தில் சுகம் காண ஆரம்பித்தது...

பானையின் உருவத்தில்

தன்னைப் பொருத்தி பார்க்கும் ஆவலில்

படும் வேதனைகளை பொருட்படுத்தவில்லை அது....

விளிம்பு வரை வந்தாகிவிட்டது...

முழு வடிவமும் அடுத்த சுற்றில்...

நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டதுபாதிப் பானையாகிய களிமண்...

காலக் குயவனுக்கு என்ன தோன்றியதோ...

வனைந்த பானை வடிவில்லை என்று நினைத்தான் போலும்

உருவாக்கிய பானையை ஒட்டுமொத்தமாய் சிதைத்து

மீண்டும் மண்ணாக்கி....

பூச்சாடி செய்யப் புறப்பட்டான் இப்போது...

களிமண் குழம்பியது...எதற்குள் தன்னை இருத்திக்கொள்ள?

பானைக்குள்ளா...ஜாடிக்குள்ளா...?

என்ன செய்ய?

எப்போதும் எதற்காகவேனும் அழும்
இரண்டு வயது குழந்தையாய் − என்மனது!
கிடைத்த சாமான்களையெல்லாம் உடைத்துவிட்டு,
கிடைக்காத ஒன்றுக்காய் கேவி அழுகிறது...
சாதாரண சமாதானமெல்லாம் எடுபடாது
சாதித்தே தீருவேன் நினைத்ததை என்ற அழுகை
இதுவேண்டாம், அதுபிடிக்கவில்லை
இப்போதேபரணில் உள்ள யானை பொம்மையைத்தா!
அழும்பிள்ளையை அதட்டலாம்... அடக்கலாம்..
முதுகில் இரண்டுவைத்து மூடுடாவாயை எனலாம்
தொட்டதெற்கெல்லாம் சிணுங்கி அழுது,
தொந்தரவு செய்யும் என்மனதை என்ன செய்ய?
எந்த பொம்மையைக் காட்டிஇந்த மனதை வசப்படுத்த?

குருவிகளுடன்....

கண்கள் குளிர்ந்தன...
கண்ணாடியூடே தெரிந்தபரந்து விரிந்த இளமஞ்சள் வானம்,
பச்சைச்செடியில் தீக்கங்குகளாய்அடர்சிவப்புசெம்பருத்திப்பூக்கள்.....
செம்பருத்தியைக் கொத்தியவாறு சிட்டுக் குருவிக் கூட்டம் ஒன்று...
ஏதோ வாகனம் எழுப்பிய இரைச்சலில்
எழும்பிப் பறந்தன
அச்சமுற்றசிட்டுக்குருவிகள்
வேலியின்றும் வேகமாய்...

கவிதை எழுத சரியான தருணம்சொன்னது மனம்...
பேப்பரும் பேனாவும் எடுத்த நிமிடம்
கவிதைக்குச் சிக்காமல்தப்பிப் பறந்திருந்தன குருவிகள்...
எல்லாவற்றையும் வளைத்துப் பிடித்து
வார்த்தையில் அடைத்தல் சாத்தியமா?
எழுதுவதை நிறுத்தி விட்டு

குருவிகளுடன் பறக்கலானது மனது...
குருவிகள் பறக்கட்டும்
கவிதையில் சிறைப்பட வேண்டாம்...
குருவியின் பின்னால் மிதந்து செல்லும் மனதே...
நீயும் தப்ப முயற்சி செய்...என் கவிதையிடமிருந்து...